Vrij bezoek: met oog voor stijl

Onder één dak: van renaissance tot neogotiek. Ontdek hoe mevrouw van Celst een woning van de rijke burgerij uit de zeventiende en achttiende eeuw respecteerde en er een neogotische kapel aan toevoegde. De zestiende-eeuwse muurschilderingen bleven ook voor haar een geheim.

Open: 10 tot 17 uur

Pianoconcert door Guy Van Nueten

De neogotische kapel Van Celst is een unieke locatie in het pianistiek parcours van Guy Van Nueten. Hij speelt er zijn nieuwe EP. Dit is een betalende activiteit.

Open: 20 tot 21.30 uur

Het begon met één vrouw

Tussen 1818 en 1827 richtte de jonge weduwe Helena Van Celst-Kums achtereenvolgens een school op voor arme volksmeisjes, een weeshuis voor behoeftige meisjes en een opvangtehuis voor penitenten : prostituees en ongewenst zwangere meisjes. Helena Van Celst kreeg daarbij hulp van andere jonge vrouwen. Samen vormden ze de kloostergemeenschap van de Zusters van het Heilig Hart van Jezus.

Door het grote succes van haar initiatieven had Helena Van Celst al snel meer ruimte nodig. In 1829 kocht ze het achttiende-eeuwse Hotel Vinck aan de Sint-Jacobsmarkt en enkele aanpalende zestiende-eeuwse huizen in de Kattenstraat en de Paradijsstraat (het huidige Frans Halsplein). In 1854 liet ze het geheel uitbreiden met een nieuwbouw, ontworpen door Heliodore Leclef. Dat werd het Hotel Van Celst.

Respect voor erfgoed

Voor de instellingen in 1832 naar het Hotel Vinck verhuisden, liet Van Celst het complex verbouwen. Wat opvalt is haar vroege aandacht voor erfgoed. Ze behield onder andere een hal in régencestijl, de classicistische gevel en de rococosalons in hun oorspronkelijke staat. Aan de Paradijsstraat kwam een vleugel voor de penitenten, zodat ze strikt gescheiden bleven van de andere bewoners.

Twee neogotische kapellen

Tussen 1845 en 1852 werden twee neogotische kapellen gebouwd: het hoogtepunt van de verbouwingen. De bovenkapel was bestemd voor de penitenten en sloot met haar koor loodrecht aan op dat van de kloosterkerk. Zo konden de meisjes dezelfde misviering bijwonen als de zusters beneden, zonder dat ze elkaar konden zien. De inrichting van de penitentenkapel was bewust sober opgevat terwijl de kloosterkerk rijkelijk werd versierd in flamboyante neogotiek. Beide kapellen worden toegeschreven aan François André Durlet en behoren tot de vroegste realisaties van de Antwerpse neogotiek.