Geraak je er niet met de fiets of te voet?

Je kan de toeristentram nemen op de Grote Markt of aan het Red Star Line Museum. Of je kan meevaren met een bootje. Opstappen doe je aan het MAS of ter hoogte van het Schengenplein.

Aan de Royerssluis (Oosterweelsteenweg 3, 2000 Antwerpen) is een gratis onbewaakte parking. Deze is open van 10 tot 18 uur en ligt op 800m van de Droogdokkensite.

Ontdek en bewonder een maritiem icoon en duik in de rijke geschiedenis van de zeevaart aan boord van een lichtschip. Beleef de sfeer en de geur aan boord, ervaar het geluid van een draaiende generator en maak een fascinerende reis door de tijd. Verken de authentieke bemanningsverblijven en leer over de technologieën die schepen veilig door gevaarlijke wateren loodsten.

De West-Hinder III biedt een ongeëvenaarde kijk in het leven op zee en de cruciale rol die deze drijvende vuurtoren speelde. Of je nu een geschiedenisliefhebber bent, een zeevaart enthousiasteling of gewoon op zoek bent naar een unieke ervaring, een bezoek aan de West-Hinder III is een onvergetelijk avontuur voor het hele gezin.

Open: 10 tot 18 uur

Een lichtbaken op volle zee

Lichtschepen duidden ondiepe hindernissen onder de waterspiegel aan. Door krachtige lichtsignalen of oorverdovende geluidssignalen bij mist, gaven ze de vaarroute aan. Het eerste lichtschip in België dateert van 1848. Het beveiligde de Paardenmarkt, een zandbank voor de Oostkust. Latere lichtschepen lagen ter hoogte van de zandbanken Wielingen, Wandelaar en West-Hinder. De lichtschepen kregen de naam van de ondiepte waar ze lagen.

Bemanning

De bemanning van een lichtschip bleef tot ver in de 20ste eeuw een maand aan boord. Later was dat nog 2 weken. Ze werden per schip aan- en afgevoerd. Hun taken voerden ze in ploegen uit. Hun opdracht bestond in hoofdzaak uit het onderhoud van het schip en de seininstallatie. Vanaf 1882 deed de bemanning ook meteorologische waarnemingen. Geleidelijk groeiden lichtschepen uit tot observatieschepen voor wetenschappelijk onderzoek op zee. 

Van hout naar staal

Aanvankelijk waren lichtschepen houten gezeilde vaartuigen. Ze evolueerden naar stalen geklonken schepen die meestal geen eigen voortstuwingsmotor hadden. Sleepboten brachten de lichtschepen naar hun positie. Omdat de lichtschepen op een vaste locatie verankerd lagen, stonden ze aangegeven op zeekaarten. Het behouden van de juiste positie vroeg, zeker bij stormweer, om een bekwame bemanning.

Het laatste lichtschip

Tijdens de Tweede Wereldoorlog waren alle lichtschepen voor de Belgische kust gezonken. In het begin van de jaren 1950 bestelde het Bestuur van het Zeewezen 3 nieuwe vaartuigen bij de Oostendse werf van Beliard Crighton. Eén was bestemd voor de Wandelaar, één voor de West-Hinder en één lag aan de kade als reserve. Van 1972 tot 1994 werd enkel de Westhinderbank nog met een bemand lichtschip aangeduid. In plaats van lichtschepen kwamen er elektrische lichtplatformen. De West-Hinder III is in Vlaanderen het laatste en best bewaarde lichtschip.