Gedichten

Maarten Inghels was twee jaar lang de stadsdichter van Antwerpen, en volgde daarmee Stijn Vranken op. De stad koos voor Maarten Inghels vanwege zijn hedendaagse poëzie en zijn engagement voor Antwerpen en zijn burgers. De aanstelling vond plaats in het stadhuis op Gedichtendag, 28 januari 2016. Maarten Inghels ging een samenwerking aan met het ontwerpbureau De Indianen voor de vormgeving van de stadsgedichten en met Dries Segers voor een fotoreportage van zijn stadsdichterschap. Het stadsdichterschap van Inghels onderzocht nieuwe manieren om contact te maken met de stadsbewoner en lezer: een vers dat geplant werd, als tattoo gezet, naar de maan geschoten, een gedicht als enquête of een vuurinstallatie.  Alle stadsgedichten werden samen met de foto’s van Dries Segers samengebracht in het boek ‘Contact’ (De Bezige Bij).

Stadsdichter 2016-2017

Proloog

I

Ik hunker regelmatig naar een andere stad,
levend in de vele kamers van dit stenen hart.

Ik ken het kermende weer boven de uitgedoofde parken,
het oud zeer verkocht op de markten. Ik herken u en u en u.

Loop elke straat minstens één keer besluiteloos uit —
ik wil soms wanhopig afwezig zijn in uw midden.

Maar wat kleeft mij hier vast? Ik sneed een inkerving
in de stad en entte mezelf. Ik woelde de wonde open.

(Die dubbelzinnige wens om vuur te spuwen
en tegelijk de brandende benzine in te slikken.)

Het utopische verlangen om de boel te veranderen.
Voert een zondvloed mij ooit weg uit deze bocht van cement?

Bon, ça va, tant pis, het is hier vaak niet mis maar toch
schreef ik een alternatief scenario voor deze metropolis.

(Ook een lastig lief verdient het
om soms in ’t nieuw te worden gestoken).

II

De zon knip ik uit karton en ook de maan hang ik op.
Ik timmer een ark die begeerte heet, tegen het vergeten.

Verbouw de rivier tot een ondoorgrondelijke zee
waarin ik thee trek van mijn blozende verveling.

Morgen zadel ik een hommel. Hummend dirigeer ik
de optocht van sterrenbeelden en vleermuizen.

Uit de soep van asfalt groeien buigzame wolkenkrabbers.
Auto’s krimpen tot mieren. Bussen worden circuspony’s

en camera’s knipogende papegaaien. Inwoners zijn
cirkelende panters, tam happen ze naar elkaars staart.

Honden kakken goud, bomen klappen met hun takken.
Vanavond regent het hard als oorlog maar ik kus

alle dagdromende straatsoldaten. Ze transformeren
in gevlekte padden die eeuwig tapdansen rond lantaarnpalen.

’s Zondags laat ik bosgeluiden binnen. Mensen leggen
geheimen als eieren. De fabrieken slapen gapend in.

III

Ik moet nog vele mensen zijn, honderduit
van contrariteit getuigen in tongentalen.

Een blik mensen opentrekken en mezelf
als ontbrekende bewoner uitlenen.

Ik ben u en u en u. Ik ben een file
van personages met tekstballonnen.

Ik ben een meisje van vijftig, ik ben een gebelgde berber,
ongewenst en broos. Een foorkramer, doof en boos.

Of twee zeematrozen aan wal, woorddronken van een
vuile mop en het bepotelen van God in zwarte jarretelles.

Ik heb mij in de melk van de massa te wassen
en kijk door vensters naar de mensen die ik ben,

de zere plekken die ik eten geef. Wij zijn wandelaar
onder de wandelaars, verloren gelopen in elkaar.

Wij zijn de levende tijd. Wij hebben emmers
licht en lijm nodig, de heling van verbeelding.

Het eerste stadsgedicht ’Proloog’ van Maarten Inghels is een ode aan de fantasie, het utopisch denken en de helende kracht van verbeelding.

Een huis van lucht

Dit is de lucht waarin wij wonen.

               Openlucht,

               lauwwarme lucht,

               stoomlucht,

               koperlucht,

               compressielucht,

               ventieltjeslucht,

               titanenlucht,

               fluisterlucht,

               moederlucht.

Wij logeren in de lucht

               van benauwde tentzeilen

               en bedauwd ochtendgras.

               Lucht van een versleten matras

               of vochtig karton

                              (en onze hond is nat).

               Wij ruiken betonlucht, kruidenlucht,

               rusthuislucht vol prot en kool, buslucht en

                              putjeslucht.

Wij strompelen door

               onweersluchten en regenluchten.

               En vliegjeslucht, ja! Vliegjeslucht!

               Windhozen,

                              mistbanken,

                                            rookgordijnen.

               Grijze lucht van oud ijzer en fijn stof.

En donker samengepakte lucht.

Lucht van de razernij van winderige dagen,

ze waait ons als herfstbladeren uit elkaar.

Wij lopen met onze ziel onder de arm

door pratende lucht tussen passanten in,

               hun geparfumeerde luchtjes,

               hun gelamenteerde zuchtjes.

               Lucht die twee geliefden in elkaars mond in- en uitademen

of de zweetlucht tussen vrijende lijven van twee of meerdere mensen.

               De omhelzende lucht.

Wij roken           

               gemotoriseerde lucht,

               vrachtwagenlucht,

               autobandenlucht,

               uitlaatgassenlucht,

               verbrande lucht.

                              Soms vat de lucht vlam in onze longen.

Dan worden wij

               luchtziek,

               luchtdronken,

               lucht in de kop

               van ingebeelde lucht,

               zonsonderganglucht,

               sprookjeslucht,

               luchtjeslucht.

Wij bewonen

               ziekenwagenlucht,

               apothekerslucht,

               geamputeerde lucht,

               gepijnigde lucht

               begrafenislucht.

               Onze laatste ademlucht

               is kreunende lucht.

               Onze dolende zwerflucht.

Met onze jas vol gaten vangen we melancholische lucht

door uitademende luchtballonnen

vanuit een verlaten thuisland geïmporteerd,

               postorderlucht,

               buitenlandlucht.

Wij wachten als kuikens in de lucht

               van warmteblazers boven winkeldeuren.

               De lucht van kachelpijpen en dampkappen.

               Ventilatorlucht in stinkende zomers.

               Lucht uit metroroosters waarop wij ons als worstjes grillen.

In kartonnen bekertjes gebedelde lucht.

Muf ruikende tweedehands lucht.

                              Afgedankte lucht is wat wij bezitten.

De lucht waarin wij wonen

               is de gratis lucht,

               de lucht van niets.

Wij wachten op etenslucht.

                              Etenslucht!

                              O,

                              etenslucht!

Met getrokken mes en vork

                              vatten wij post

bij keldergaten en deuropeningen.

Wij snuffelen, smikkelen, likkebaarden:

               ontbijtlucht,

               lunchlucht,

               spijslucht.

Wij watertanden bij de broodlucht van vroege bakkertjes!

Lucht van biefstukslagers en Chinese eendenlakkers!

               Schreeuwerige kermislucht,

               bepoederde oliebollenlucht,

               warme suikerwafellucht.

Wij eten ons buikje rond

               met gebraden lucht en gebakken lucht.

               Tezamen met een tas hete koffielucht.

                              Leve de heropgewarmde lucht!

               Onze wangen blozen van zoveel aroma.

Het tweede stadsgedicht van Maarten Inghels, ‘Een huis van lucht’, schreef hij voor een éénmalige editie van de Daklozenkrant uitgegeven door kunstenaars. Deze daklozenkrant bevat werk van o.a. J.M.H. Berckmans, Erik Vlaminck, Pierre Mertens, Fred Bervoets, Guillaume Bijl, Koen Vanmechelen, Dries Segers, Maud Vanhauwaert, Tom Lanoye, Vincent Van Meenen en Vaast Colson.

De krant werd aangeboden in galerijen of op straat door daklozen. De opbrengst van de krant vloeide integraal terug naar dak- en thuislozen.

Wanneer wij zomer zaaien in elkaar

De zon komt krols uit de fabrieken gerold

en spreekt ons met de speelnaam aan.

Huizen spuwen boeven en meisjes de straten in.

Ongeduldig trachten wij nieuwe geluiden te fluiten.

Als wij allemaal simultaan in dezelfde richting krachtig

niezen,

schuift de stad misschien een eindje op.

Nu nog een kant en een allergie kiezen want

het is uitstekend weer om een opstand te beginnen,

schrijft de krant. Blozend ontbrandt de stad.

De straten lawaaien.

Woest bloed bloesemt in miljoenen ontboezemingen

wanneer wij zomer zaaien in elkaar.

De jarige stad gaat uit plunderen.

De kat trippelt naar huis met een halve muis,

ontheemde vogels vallen als vorken aan,

een voorbijganger bloeit onhoorbaar uit.

Maarten Inghels schreef het stadsgedicht ‘Wanneer wij zomer zaaien in elkaar’ over de lente in de stad. De krant De Morgen publiceerde het gedicht op 23 april 2016 naar aanleiding van de première op het groenstedelijk festival Botanik.

De titel van het gedicht werd in samenwerking met de Groendienst van de stad Antwerpen geplant met eetbare zaadjes (rucola, radijs, tuinkers, mosterdzaad…) in de tuin van De Singel, het Middelheimmuseum, de Botanische Tuin en het Begijnhof. Antwerpenaren die zin hadden om zelf te zaaien, konden het gedicht op groeipapier ophalen bij één van de vijf zadenbibliotheken in de stad.

Lorem Ipsum

Het eerste woord dat ik op school leerde lezen was het woord ‘IK’. De meester schreef het op een spiegel, mijn kortgeschoren hoofd keek verwachtingsvol naar het woord — wat het ging doen. Ik liep naar huis en zocht in alle boeken naar het ene woord dat in dat donkere bos van zwarte letters oplichtte als een dansende glimworm: IK, Ik, ik. De dagen daarop leerde ik andere woorden als een brandende kaars gebruiken: maan en roos en vis.

Ik herinner mij een gebruik waarbij Joodse ouders op de eerste schooldag losse letters instrijken met honing die de kinderen aflikken, opdat ze hun boeken met zoetigheid zouden rijmen, als bijen naar de bibliotheek zoemen.

                              hij zei tegen ezechiël:

                              ‘mensenkind, eet deze boekrol op’

                              ezechiël at de woorden met smaak en sprak

                              voortaan een taal zoet als honing 

Men heeft een parfum ontwikkeld dat ruikt naar oude boeken, dat wil zeggen ruikt naar het zweet van de drukker, muskus, vermolmd hout, gras, vanille, schimmel, azijnzuur, benzaldehyde, butanol, furfural, methoxyfenyloxime. Maar wie wil er nu ruiken naar een doos vergeeld papier?

Er komt een tijd dat elkeen van ons een verdwijnwoord zal moeten adopteren omdat de wees in onbruik is geraakt. Ik reserveer ‘ezelsoor’.

Drukkers en dichters zijn de secretarissen van het idee.

De uitvinding van de drukpers democratiseerde de woede. Bekvechtende boeken droegen de geheimen van de wereld uit.

Ik wilde ooit een boek op grofkorrelig schuurpapier laten drukken opdat het de handen zou openhalen bij het lezen, en de andere boeken in het rek zou beschadigen.

Er zijn boeken geschreven waarvan de film beter was. Er zijn boeken geschreven die nog onderaan in een bureaulade liggen. Er zijn boeken geschreven die boeren in je gezicht, andere fluisteren heilzaam in je buik. Er zijn boeken geschreven die de vooruitgang vermenigvuldigen. Er zijn boeken die de wereld in brand zetten, er zijn boeken verbrand vanwege strafbare gedachtes. Er zijn boeken geschreven waardoor mensen zijn vermoord — boeken zijn het krachtigste gif en medicijn tegelijkertijd.

Boeken om salontafels recht te houden.

Ik hoorde een bibliothecaris verklaren dat boeken achterhaald zijn. In de bibliotheek van de toekomst kan je ook een kettingzaag lenen, of een grasmaaier, of een galakostuum voor één feestnacht.

Er zijn boeken geschreven die me leerden fluiten in het donker.

Ik droomde vroeger regelmatig dat ik in een vuurgevecht belandde, maar dat het dikke boek in mijn rugzak de kogel opving en mijn leven redde. Ik zou een boek hebben met een gat in de cover en halverwege het verhaal een kogel ingegraven als een wormpje.

Sinds kort bezit ik het boek Facts About Bookworms; Their History in Literature and Work in Libraries uit februari 1898 met afbeeldingen van insecten die zich tussen de pagina’s schuilhouden: papiervissen, diefjes, mijten, tapijtkevers, klopkevers, pelskevers, spekkevers.

Wanneer een thorarol versleten is, wordt het heilige boek begraven. Hoe van boeken weer bomen te maken?

Mijn huis is een bos met duizend boeken, ’s nachts staren ze me uilig aan. Welk wreed gedicht heeft mij wakker gekust?

Waarom lees ik niet meer stiekem, met een zaklamp onder de lakens?

Het alfabet van mijn vingers wanneer ik een boek uitlees.

Maarten Inghels sprak het Stadsgedicht ‘Lorem Ipsum’ uit bij de heropening van het Museum Plantin Moretus op donderdag 29 september 2016 in een poging zijn verslaving voor boeken te verklaren. Naar aanleiding van Wereldboekendag op 23 april 2017 verscheen het gedicht op een drukvel dat de lezer zelf tot een boekje kon vouwen.

De schaduw van het denken

Ik zet mijn spoken op een rijtje en maak een groepsportret. Ze reageren niet op wat ik zeg.

Er is mijn angst om te worden ontdekt.

De angst voor donkere rotsspleten waarin mijn lichaam een puzzel is. Mijn hand in een onbekende holte steken. De echo zegt niets terug.

Er is mijn hoogtevrees — de diepte trekt aan mijn kleren — de roep van de leegte is een uitnodiging om te springen. Alleen het flatgebouw luistert, mijn woorden ketsen hol in de inkomhal.

Omgekeerd is er de afgrond naar boven wanneer ik te lang naar wolken kijk. Ik word opgezogen door de kosmos.

Te worden gebeten door gedomesticeerde honden, of in hun gewonde ogen mezelf zien.

Clowns. Holle naalden. Pensioensparen. Mijn liftfobie. De gedachte aan mijn hoofd in een schouderklem op de joelende speelplaats.

Ik maak me zorgen dat ik niet genoeg herinneringen vernietig. Schrik dat ik andermans ziektes inslik.

Vallen op mijn tanden. Het eenzame geluid van brekend bloed.

Ik wil weten waarom ik soms als een afgebroken tak op bed lig en secondenlang tussen twee werelden naar adem snak.

Zacht spreek ik over de vrees om iemand te verliezen. Misschien weet alleen de maan wat het is om gezien te worden door het licht van een ander.

Het antwoord klinkt als het draaiende geknars van planeten.

Maarten Inghels schreef het stadsgedicht ’De schaduw van het denken’ op vraag van Logo Antwerpen in het kader van de Werelddag Geestelijke Gezondheid (World Day Mental Health) op 10 oktober 2016. Inghels verzond zijn gedicht met een radiosatelliet naar de maan en radiozendamateurs van over heel de wereld vingen het weerkaatste signaal weer op. Earth-Moon-Earth (E.M.E.) is een methode die door radiozendamateurs wordt gebruikt om via het oneffen maanoppervlak wereldwijde verbindingen te maken. Inne Eysermans (Amatorski) maakte van het antwoord van de maan een soundscape en Jana Coorevits draaide een kortfilm. Met heel veel dank aan Marc (ON5RR), Michel (ON7EH) en Willi (LX1DB) voor de moon bounce.

Bekijk hier de kortfilm:

Volksbevraging 

(1) Je bent een niemand die iemand werd en omgekeerd. Wie ben jij en wat is jouw verdriet?

(2) Je bent platkop genoemd, watje, janker. Draag je de juiste naam?

(3) Je bent een bel pulserend kwik in een vel. Voel je je een man of een vrouw of wat tussenin? Duid aan op een schaal. ♀—————————♂

(4) Rijg je favoriete woorden in een kralenketting: kleefkruid, binnenstebuiten, invisible, rompertje, unheimlich, ton-sur-tonmode, neon.

(5) Ooit vermist voor meer dan een uur, ook wanneer niemand van jouw afwezigheid wist?

(6) Het recht om vergeten te worden of het recht om verkeerd begrepen te worden?

(7) Hoe bang ben je van de ander op een schaal van 1 tot 10? Omcirkel het juiste getal. 1  2  3  4  5  6  7  8  9  10.

(8) Hoe hoog moeten hagen groeien?

(9) Welke steeg sneed zich open tot een valkuil, waar klom het duister op jouw rug?

(10) Je bent een geheim in een fout in een vraag in een antwoord, hoeveel gezichten draagt jouw januskop?

(11) Je wast je soms vier keer per dag, maar nog steeds stink je naar de randstad. Het is naïef te denken dat er voor Age, Sex, Location, Color, Origin en Religion zeep bestaat, niet?

(12) Ooit verloren gelopen in een oorlog? Per ongeluk, expres, een beetje, aan welke kant van de loop? Gil je BOMMETJE als je in het water springt?

(13) Loop je onder ladders door?

(14)

a)

b)

(15) Wat moet het handboek voor de stadsbewoner verbieden? Hoofddoek, blootsvoets, zonnehoed, pruik.

(16) Wat houdt je wakker je was zestien en dacht dat je kromp tot een mier de nacht erop zwol je tot een mammoet en nog erna opnieuw tot een mier je dijde weer uit je was een op hol geslagen ballon de klomp spier pompte hard in jouw borstkas je was bang om te ontploffen toch?

(17) Vanaf welk bedrag raap je vuil geld op van de straat? Laatst vond je vijftig, je hield alles voor jezelf.

(18) Hoeveel duizelingen, kopzorgen en neusbloedingen duiken jaarlijks op?

(19) Wat spookt er door je hoofd? Streep door: geldperikelen / jodiumpillen / verdoving / kinderen / verveling / huisdieren.

(20) Voor hoeveel procent besta je uit gevoel? Hoeveel blijft er nog van je over na aftrek van tranen en verstand?

(21) Dat wat ooit open is geritst, praat nu in geheime runen. Spreid je littekens als een stafkaart uit.

(22) Wist je dat onze begraafplaatsen bezoekuren hebben, op gezette uren sluiten de doden hun gezicht.

(23) Wie woont er allemaal in de naam van vader? 

(24) Hoe vloekte moeder?

(25) Je staat op één been en twee vleugels, maar vliegt niet weg. Je bezit een weinig haar maar kamt dat nooit. Soms draag je een bril en toch zie je niets. Wat ben je?

(26) Er is die droom, waarin je van kamer naar kamer loopt, door ontelbare deuren, en steeds verander je ingrijpend van gedaante, samen met de constellatie van de ruimte, deur na deur, maar waar zal je halt houden, en blijven wat je zijn moet, met de deurknop koud in je hand?

(27) Hoe vaak zijn wij niet iets begonnen wat we nooit hebben afgemaakt en hoe vaak hebben we afgemaakt wat we nooit wilden beginnen?

(28) Geboren in de Grote Beerstraat 56/2 in Borgerhout, daarna Edegem uitgewoond, een intermezzo in Kapucinessentraat 47, Antwerpen, later zwijgend achter drie ramen in Klapdorp 49 in het Schipperskwartier, recent je hebben en houden verhuisd naar een pand in de Kerkstraat, tegenover Café Tanger — en nu jij.

(29) Je weet waar al geruime tijd een Poolse man woont in een struik. Vermomt hij zich overdag als een straatduif?

(30) Ooit de zon uit iemands mond gestolen? Som je slachtoffers op. Dit gedicht bevat ruimte voor vergiffenis. […]

(31) Vertel mij de namen van de hongerigen, en zij die van liefde omgekomen zijn.

(32) Je hebt jezelf een heel leven gegeven om iemand te vergeten, wie deed met jou hetzelfde?

(33) Café De Raaf is reeds gesloten, waarheen strompelen wij wanneer de maan weer opengaat?

(34) Hoest in je hand — ga na wat er uit jouw lichaam valt.

(35) Hoe hard klopt het hart in je hart in je hart in je hart?

Het stadsgedicht ‘Volksbevraging’ stelde in 35 verzen evenveel vragen aan de lezer over zijn of haar gemoed, geloof en cultuur. Met deze Proust Questionnaire vroeg ik de staat van de samenleving op om de identiteit van de stadsbewoner in kaart te brengen. Inghels analyseerde de resultaten met de nodige discretie.

Het weekblad Knack publiceerde het Stadsgedicht op woensdag 2 november 2016. Daarnaast verscheen het gedicht als losse uitgave met carbonpapier voor de bibliotheken, culturele centra’s en districtshuizen. Een deel van deze oplage werd door Inghels met de hand genummerd op de Boekenbeurs.

Maarten Inghels schreef het stadsgedicht ‘Ik volg de rivier, ik ben de rivier’ na een voettocht in de zomer van 2016. De dichter volgde de Schelde van de bron in het Franse Gouy-Le-Catelet tot in Antwerpen.

De integrale tekst werd door Knack gepubliceerd.

‘Ik volg de rivier, ik ben de rivier’ werd door uitgeverij Demian uitgegeven.

Reis rond de wereld in vierenveertig dagen

Jouw reis rond de wereld in vierenveertig dagen:

Roemenië, Servië, Italië, Parijs, Luik, Edegem,

in Wilrijk, Antwerpen, een witte kist, het niets.

En dat terwijl tussen wieg en graf grosso modo

een langer leven past. Je groeit op, verdient het

om verliefd te worden op het strand van Barcelona,

het noorderlicht in Noorwegen te ontdekken,

je krijgt een kind, of twee, of drie, waarvoor

je wiegeliedjes zingt — nadien pas Napels zien.

Niet dit. We wilden een kans om met jou te praten

over je twee namen, de geur van tientallen

steden in je bloed, over maan en roos en vis.

Niet dit: nog tandeloos en al verloren zoon van Europa,

met je onbekende paspoort en kapotte kompas,

met twee ouders hun adresloze gemis.

Dit stadsgedicht is een gedicht in het kader van ‘De eenzame uitvaart’. Jayson N. is op 9 december 2013 geboren in Parijs en in het ziekenhuis van Edegem overleden op 22 januari 2014. Zijn begrafenis vond plaats op 6 maart 2014 op begraafplaats Schoonselhof. Omdat zijn ouders spoorloos waren kreeg hij een zogenaamde eenzame uitvaart waar dit gedicht werd voorgelezen.

Honger

we moeten praten over lichamen, mijn lichaam

bij jouw lichaam is adem honger

de honger van een halve tweeling

honger raakt mij aan, raakt mij aan

het geheim van honger is herinnering

het tegenovergestelde van vergeten

dolende lichamen hol van honger

wandelaar, inbreker, vreemdeling

dansen in het licht van nooduitgangen

jouw lichaam spatie mijn lichaam

10. (  )

Maarten Inghels schreef het stadsgedicht (  ) voor alle schouwburgen en bezoekers. Het gedicht gaat over het theater van de stad en de positie die we als mens kunnen innemen. Het gedicht werd op een stoffen zakdoek gedrukt en in het voorjaar van 2017 verspreid via de vestiaire van de Arenbergschouwburg. Maarten Inghels verstopte het gedicht in de jaszakken van theaterbezoekers. Wie op weg naar huis zijn sleutels zocht, vond een gedicht.

(  )

(Onderbreekt.) Zullen wij in een knoop liggen, de armen draadjes? Zullen wij aan de achterkant van de dag schimmen schilderen, zullen wij ons inwrijven met de schemering van de straat? (Pauze.) Zullen wij een wandelende schaar worden, de gedachten openknippen, zullen wij een walvis met een ontgoocheld jongetje ingeslikt? (Veelbetekenende stilte.) Zullen wij de schaduw van een onsterfelijke imiteren, zullen wij een verwonderde? Volmaakt tezamen vallen in een open mond, zullen we dan wat zeggen? Het zuivere zeggen of het schorre schreeuwen? Zullen wij in een tegenbeweging liggen? (Het hart piano.) Na mij zeg mij na. (Einde.)

Maarten Inghels publiceerde zijn stadsgedicht ‘Honger’ als tatoeage. Inghels ging op zoek naar mensen die elk één dichtregel uit het stadsgedicht laten tatoeëren. 600 mensen stelden zich kandidaat. De tatoeages werden 23 september geplaatst door tatoeagekunstenaar Sven Rayenvan van Studio Palermo in Antwerpen. Op die manier zijn tien mensen verenigd in één gedicht, en dat een mensenleven lang. Tien mensen kregen één regel uit het Stadsgedicht, de titel 'Honger' liet Inghels op zichzelf plaatsen.

Het nieuwe stadsgedicht is een vervolg op het gedicht ’Volksbevraging’ dat Inghels afgelopen winter presenteerde. Dit gedicht stelde in 33 verzen evenveel vragen over het gemoed, geloof en cultuur van de stadsbewoner. Met deze bevraging vroeg hij de staat van de samenleving op en bracht hij de identiteit van de stadsbewoner in kaart. Inghels analyseerde de resultaten met de nodige discretie en antwoordde bij wijze van het nieuwe stadsgedicht ‘Honger’.

Klik hier voor een fotoreportage van Dries Segers.

(  )

(Onderbreekt.) Zullen wij in een knoop liggen, de armen draadjes? Zullen wij aan de achterkant van de dag schimmen schilderen, zullen wij ons inwrijven met de schemering van de straat? (Pauze.) Zullen wij een wandelende schaar worden, de gedachten openknippen, zullen wij een walvis met een ontgoocheld jongetje ingeslikt? (Veelbetekenende stilte.) Zullen wij de schaduw van een onsterfelijke imiteren, zullen wij een verwonderde? Volmaakt tezamen vallen in een open mond, zullen we dan wat zeggen? Het zuivere zeggen of het schorre schreeuwen? Zullen wij in een tegenbeweging liggen? (Het hart piano.) Na mij zeg mij na. (Einde.)

Maarten Inghels schreef het stadsgedicht (  ) voor alle schouwburgen en bezoekers. Het gedicht gaat over het theater van de stad en de positie die we als mens kunnen innemen. Het gedicht werd op een stoffen zakdoek gedrukt en in het voorjaar van 2017 verspreid via de vestiaire van de Arenbergschouwburg. Maarten Inghels verstopte het gedicht in de jaszakken van theaterbezoekers. Wie op weg naar huis zijn sleutels zocht, vond een gedicht.

Het uur vuur

En bij het licht van weinig woorden

De geschiedenis van de dag opzeggen

De stad maakt in mij een avondwandeling

Mijn hart is zeep en ik was tijd

In de weigering van een einde

De genezing van een herhalende beweging

Op oudejaarsavond 2017 schreef Maarten Inghels zijn laatste Stadsgedicht ‘Het Uur Vuur’ met vuur. Met een speciale tank vol brandbare inkt en een fakkelpen tekende Inghels zijn 40 woorden tellende gedicht op de grond tijdens het festival Wintervuur. Het publiek kon het ingetogen spektakel volgen vanop een natuurlijke helling op Spoor Oost in Borgerhout.

Bekijk hier de video van de performance: