Sporthal De Bist is gebouwd in 1965. Voor het eerst werd toen een volledig nieuwe sporthal opgericht. Het ontwerp was van Isidoor Van de Wiele die naast architect ook een voormalig Belgisch atleet was. Gespecialiseerd in de sprint geraakte hij in 1948 tot de kwartfinales op de Olympische Spelen van 1948. In 1950 en 1952 werd hij Belgisch kampioen op de honderd meter. 

De sporthal valt op door de lichtheid van de structuur en het veelvuldig gebruik van hout dat het geheel samenhang geeft. De houten skeletstructuur van het pand bestaat uit vierentwintig spanten die de grote hal overspannen. Door middel van metalen scharnieren worden ze aan de basis vastgehouden en in de nok aan elkaar bevestigd. Oorspronkelijk waren er in het dak lichtkoepels voorzien, maar die zijn ondertussen dichtgemaakt. 

Natuurlijk licht valt aan de voorzijde in de zaal via een glazen wand op de verdieping. Daar is de cafetaria gevestigd. Op het gelijkvloers bevinden zich aan de straatkant burelen, de inkompartij en opslagruimten die met een houten accordeonwand kunnen worden afgesloten. Aan de zijwanden bevonden zich uitschuifbare, houten tribunes. Tijdens een recente renovatie zijn ze verwijderd. Tijdens diezelfde renovatie is ook een niet originele tribune aan de achterzijde van de sporthal weggenomen. Op de tribunes na is de sporthal goed bewaard gebleven in zijn oorspronkelijke toestand. Het is een van de fraaiste toepassingen van De Coenespanten  in Antwerpen en een van de eerste sporthallen in Antwerpen met dergelijke spantstructuur. 

 Sportinfo

  Kon. Elisabethstraat 13, 2610 Wilrijk

Wanneer sport als ontspanning na de Tweede Wereldoorlog bij alle bevolkingslagen doordringt, zagen overheden het als hun taak om sport te institutionaliseren en werd gestart met de bouw van voor iedereen toegankelijke sportinfrastructuur. Vanaf de jaren 1960 werden overal in Vlaanderen sporthallen en zwembaden gebouwd. In Antwerpen werden tussen 1956 en 1977 tien sporthallen opgericht, allemaal met de techniek van gelamelleerde en gelijmde spanten. Ze zijn gemaakt volgens het systeem van de ‘glulams’ waarbij fijne houten lagen aan elkaar gekleefd worden met harsen of lijm. Hierdoor ontstaat een sterk, quasi homogeen materiaal. Het procedé werd voor het eerst toegepast in 1900 door de Zwitser Otto Hetzer en werd voorgesteld op de wereldtentoonstelling van Brussel in 1910. 

Met de gelamelleerde en gelijmde spanten werd het mogelijk grote afstanden en hoogtes te overspannen. Daarom werden ze ook het vaak toegepast in grote ruimtes zoals sporthallen. In België is de vervaardiging van houten spanten volgens de glulam-methode verbonden met de Kortrijkse Kunstwerkstede Gebroeders De Coene . Zij stelden in de jaren 1950 het productieproces op punt. Na de wereldtentoonstelling van 1958 kende het gebruik een groot succes. 

De sporthal aan het Arenaplein in Deurne was de eerste in Antwerpen waarvoor gebruik werd gemaakt van De Coene-spanten.  Ze werden gebruikt voor het overdekken van de binnenkoer van een voormalig fort. Ook de Expohal in Deurne  heeft een houten spantenstructuur. Aanvankelijk opgericht als tentoonstellingspaviljoen op de wereldtentoonstelling van 1958 werd het twee jaar later heropgericht als sporthal. In 1965 werden met de bouw van sporthal De Bist in Wilrijk en sporthal All Inn aan de Schijnpoortweg voor het eerst volledig nieuwe sporthallen opgericht waarbij gebruik werd gemaakt van een houten spantenstructuur.